Skarby kultury UNESCO w Europie

Canterbury

Dzieje Canterbury jako centrum chrześcijaństwa w Anglii sięgają końca VI w., gdy przybył tu wysłany przez papieża z misją chrystianizacyjną przeor klasztoru benedyktynów w Rzymie. Najpierw, w 597 r. , św. Augustyn z Canterbury założył poza murami miasta Kościół p.w. św. Marcina i wybudował obok opactwo, a następnie, w 602 r., wzniósł katedrę w obrębie murów. Zniszczona podczas najazdów wikingów, została odbudowana w 978 r. W tej właśnie świątyni w 1170 r. zginął z rąk rycerzy króla Henryka II arcybiskup Tomasz Becket. Już trzy lata później został kanonizowany, a jego grób stał się celem pielgrzymek wiernych z całej Europy. Wkrótce, w 1174 r., katedra spłonęła, a jej odbudowę powierzono francuskiemu budowniczemu Wilhelmowi z Sens.
  Ukończone w 1185 r. prezbiterium jest utrzymane w stylu wczesnego gotyku. Główny korpus świątyni oraz dwuwieżowa fasada powstały w latach 1379 - 1411, a wysoka na 71 m czteroszczytowa dzwonnica nad skrzyżowaniem nawy głównej i zachodniego transeptu została ukończona w 1503 r. Te części ogromnej katedry reprezentują charakterystyczny dla późnego gotyku angielskiego styl perpendykularny o malowniczej dominacji elementów pionowych.

 

Londyn

Zespół zabytków / Na liście UNESCO od 1987 r.   Londyńska dzielnica Westminster z budynkiem parlamentu i opactwem westminsterskim jest symbolem dwóch najważniejszych instytucji Wielkiej Brytanii. Pałac westminsterski reprezentuje siłę demokratycznej władzy , opactwo zaś jest miejscem koronacji królów Anglii począwszy od Wilhelma Zdobywcy                            Pałac westminsterski i wieża Big Ben ze słynnym zegarem usytuowane są nad Tamizą Opactwo westminsterskie zostało ufundowane w połowie XI w. przez króla Edwarda Wyznawcę. W tym czasie na rozległych łąkach nad Tamizą stał już pałac - aż do XVI w. główna rezydencja królewska. Po wyprowadzce dworu Henryka VIII do Whitehall, od 1547 r. odbywały się w nim posiedzenia parlamentu. W 1834 r. pałac westminsterski spłonął niemal doszczętnie i w 1840 r. rozpoczęto budowę nowej siedziby parlamentu. Imponujący gmach, którego fasada mierzy 280 m długości, nawiązuje do gotyckiego stylu Tudorów. Jego integralną częścią jest ocalały z pożogi Westminster Hall z końca XIV w. Zajmuje on fragment zachodniego skrzydła parlamentu, flankowanego (otoczonego z obu stron) przez Big Ben - słynną wieżę z zegarem.  Opactwo westminsterskie również nie zachowało się do naszych czasów w  swej pierwotnej postaci. W 1245 r. świątynię kazał przebudować król Henryk III na wzór francuskich katedr. Fasada otoczona dwiema potężnymi wieżami jest dziełem neogotyckim z XIX w. Średniowiecze pamiętają jedynie XVIII-wieczny krużganek klasztorny, Dom Kapituły i Kaplica Świętej Wiary. O ciągłości tradycji świadczą znajdujące się tam: tron koronacyjny i nagrobki niemal wszystkich władców .   Stonehenge Wiltshire Stonehenge / Na liście UNESCO od 1986 r.   Tajemnicza budowla megalityczna na równinach południowej Anglii fascynuje zarówno badaczy, jak i entuzjastów pogańskich kultów. Nie wyjaśniono do tej pory przekonująco, w jakim celu przed 5 tysiącami lat ludzie ogromnym nakładem sił zaczęli wznosić w tym miejscu intrygujące kamienne obiekty.   Budowa Stonehenge odbywała się w kilku fazach, trwając tysiąc lat. Pierwszy etap miał miejsce ok. 3000 lat p.n.e. Zewnętrzny krąg o średnicy 40 m, złożony pierwotnie z 30 słupków z piaskowca, datowany jest na ok. 2500 r. p.n.e. Największe bloki, ważące nawet 50 t, transportowano z odległości 30 km, mniejsze bazaltowe skały o błękitnej barwie (bluestones) pochodzą z odległych o ponad 200 km wzgórz w Walii. Transport początkowo odbywał się  rzekami, a następnie głazy toczono na miejsce przeznaczenia, podkładając pod nie drewniane rolki. Wewnętrzną część Stonehenge stanowi podkowa złożona z pięciu trylitów, czyli par kamiennych bloków przykrytych trzecim. Są wysokie na ok. 9 m. Te ,,wiszące kamienie" trafiły tutaj ok. 1500 r. p.n.e. Wierzchni blok ociosywano tak, by właściwie tkwił na głazach nośnych. Podkowę zbudowaną z trylitów otaczała od środka mniejsza podkowa złożona z 30 bluestones, a w centrum tkwił głaz ołtarzowy. Oś podkowy wyznacza kierunek, w którym słońce wschodzi w dniu przesilenia letniego. Z tego względu uznawano Stonehenge za ośrodek kultu słońca, inne przesłanki wskazują na to, że był to rodzaj obserwatorium astronomicznego lub miejsce kultu zmarłych.     Źródło: Encyklopedia ,,Skarby kultury i przyrody UNESCO"  wyd.,, Ibis", Poznań 2013                                                                                                                                   Zobacz więcej: http://pl.wikipedia.org/wiki/Stonehenge