|
Kompleks budowli / Na liście UNESCO od 1995 r.
Miasto Awinion w historii Kościoła katolickiego niechlubnie wsławiło się tzw. awiniońską niewolą papieży. Trudno jednak uwierzyć, że była to niewola, bowiem budowle, które powstały w XIV w. na polecenie papieży, nazwane Małym Watykanem, swoją okazałością i bogatym wyposażeniem zaświadczają o realnej władzy rezydujących tu głów Kościoła.
Pałac papieży - gotycka budowla z białego kamienia, dawna siedziba papieży
Miasto Awinion było rezydencją papieską od 1309 r., gdy na skutek waśni targających Kurią Rzymską papież Klemens V postanowił przenieść siedzibę głowy Kościoła na południe Francji, skąd sam pochodził. Miasto stało się własnością papieży w 1348 r., kiedy wykupił je Klemens VI. Już wcześniej, w latach 1334-1342, papież Benedykt XII wzniósł Palais Vieux, pierwszą z części tzw. Małego Watykanu. Klemens VI niebawem zlecił budowę Palais Neuf, w charakterystycznym dla Francji stylu gotyku płomienistego. W 1377 r. Grzegorz IX ponownie uczynił Rzym stolicą Kościoła, a w Awinionie mieszkali do 1408 r. antypapieże.
XII-wieczny most - Pont St-Benezet - nad Rodanem; do dziś pozostał tylko jego fragment.
Wybudowany z białego wapienia pałac papieży jest największą gotycką budowlą Europy - jego powierzchnia wynosi 15 tys. m2, a sala audiencyjna ma aż 45 m długości. Nieopodal wznosi się romańska katedra z XII w. - Notre Dame des Doms. Z tego samego okresu pochodzi pochodzi Pont St-Benezet na Rodanie - most, z którego po licznych powodziach pozostały jedynie cztery przęsła i kaplica. Most stał się nawet... bohaterem jednej z francuskich piosenek oraz wiersza Krzysztofa Kamila Baczyńskiego pt. Sur le pot d'Avignon.
Źródło: Encyklopedia ,,Skarby kultury i przyrody UNESCO" wyd.,, Ibis", Poznań 2013
|
Kompleks miejski / Na liście UNESCO od 1997 r.
Niewiele brakowało, aby doskonały przykład średniowiecznego miasta warownego stracił swój najważniejszy atut - podwójny pierścień potężnych murów obronnych z ponad 50 wieżami. Zaniedbane od XVII w., chylące się ku ruinie umocnienia w połowie XIX w. zamierzano rozebrać, jednak udało się je uratować i dziś można podziwiać już dzieło mistrzowskiej rekonstrukcji.
Carcassonne to największy w Europie średniowieczny kompleks urbanistyczny
Usytuowanie nad rzeką Aude Carcassonne z daleka przyciąga wzrok jako najeżona bastionami forteca. Początki murów obronnych sięgają czasów rzymskich, we wczesnym średniowieczu umacniali je Wizygoci i Frankowie, główny ich trzon powstał w XIII w. Właśnie na początku tego stulecia miasto, schronienie uznanych za heretyków katarów, zostało zdobyte przez wojska Szymona de Mont-fort. Nie pomogło obrońcom to, że oprócz murów (przez które wiodła jedyna brama) i głębokiej fosy ochronę stanowił warowny zamek, wzniesiony w XII w. przez hrabiów Trencavel, którzy ufundowali także romańską bazylikę Sainte-Nazaire. Te budowle znajdują się w obrębie Górnego Miasta (Cite), które od wzmocnienia fortyfikacji przez Montforta zaczęło uchodzić za twierdzę nie do zdobycia. Okalające je mury na planie prostokąta - wewnętrzny pierścień o długości 1300 m i zewnętrzny 1700 m - zaczął jednak trawić ząb czasu.
Dolne Miasto, lokowane w 1247 r. nad drugim brzegiem Aude, rozkwitało jako ośrodek handlu i rzemiosła, a warowne Cite straciło znaczenie militarne, gdy przestała tędy przebiegać granica między Francją i Hiszpanią.
W wyniku przeprowadzonej w XIX w. rekonstrukcji jedynie dolne partie murów są oryginalne, a wyraźnie widocznymi kolejnymi fazami ich powstawania.
|
Katedra p.w. NMP / Na liście UNESCO od 1979 r.
We Francji nie brakuje wspaniałych gotyckich katedr, jednak ta w Chartres uchodzi za dzieło wyjątkowe - nie tylko z racji swego ogromu niezwykłej dekoracji rzeźbiarskiej i delikatnych, ażurowych witraży, ale również ze względu na niezwykłe legendy, które wiążą się z tym miejscem.
Gotycka katedra p.w. NMP w Chartres
Ponoć w III w. chrześcijanie przybyli do Chartres, mieli znaleźć figurkę brzemiennej kobiety, którą uznano za podobiznę Matki Boskiej, która w swoim łonie nosiła Chrystusa. Gdy z pożaru czwartej z kolei znajdującej się w tym miejscu świątyni ocalała szata, którą wedle legendy nosiła Maryja podczas narodzin Jezusa, uznano to za cud. Natychmiast przystąpiono do odbudowy katedry. Prace, jak na przedsięwzięcie tej miary, trwały nadzwyczaj krótko. W latach 1194- 1220 powstała imponująca świątynia z nawą główną o wysokości 37,5 m, długości 130 m i szerokości 30 m. Sprzed pożaru pochodzi niższa z wież wysokości 106 m. Wyższą, finezyjnie udekorowaną w stylu późnogotyckim, ukończono w 1513 r. Katedra w Chartres słynie z witraży wypełniających 176 otworów okiennych. Tak duża liczba okien mogła zaistnieć w tej konstrukcji dzięki zastosowaniu potężnych przypór połączonych ścianami ażurowymi łukami przyporowymi, które nadały monumentalnej świątyni wrażenie lekkości. Wyjątkowej urody witraże zdobią rozetę w fasadzie zamykającej nawę główną. Góruje ona nad uchodzącym za najwspanialszy z portali, tzw. królewskim, w którym widnieje Chrystus jako najwyższy sędzia w otoczeniu subtelnych postaci świętych.
|
Miasto Mont Saint-Michel / Na liście UNESCO od 1979 r.
Mont Saint-Michel jest najczęściej, po Paryżu, odwiedzanym miejscem we Francji. Skalista wysepka połączona ze stałym lądem groblą o długości 1800 m od wieków stanowiła cel pielgrzymek. To ufortyfikowane monumentalne opactwo św. Michała Archanioła cieszy się tam największym powodzeniem.
Gotyckie opactwo benedyktyńskie, w obrębie murów powstało też niewielkie miasteczko
Granitowa wysepka Mont Saint-Michel wznosi się 92 m nad poziomem morza, które w zatoce u północno-zachodnich wybrzeży Normandii odznacza się wyjątkowo gwałtownymi pływami, co zapewniało opactwu bardzo dobrą ochronę. W 709 r. św. Albertowi, biskupowi Avranches, miał się ukazać św. Michał Archanioł z prośbą o zbudowanie na skale poświęconego mu kościoła. Wzniesiona wówczas świątynia nie przetrwała do naszych czasów. Przybyli w 966 r. na wyspę benedyktyni i wybudowali pierwszy klasztor, który z czasem stał się częścią rozrastających się zabudowań opactwa. Najokazalsze sale mieszczą się w części powstałej na początku XIII w., nazwanej La Merveille ( z francuskiego ,,cud"), są to m.in. refektarz i sala rycerska. Zabudowania wzgórza podlegały przebudowom aż do XVIII w., stąd oprócz stylu romańskiego w architekturze swoje odbicie znalazł i gotyk płomienisty, i neoklasycyzm. Wyrastająca na 78 m iglica z figurą św. Michała Archanioła na wieży XI-wiecznego kościoła opackiego została dobudowana w 1896 r.
Naturalne walory obronne wzgórza wzmocniono podczas wojny stuletniej, okalając wyspę solidnymi murami na przełomie XIV i XV w. W ich obrębie znalazło się położone u stóp opactwa miasteczko, w którym ciasno przylegające do siebie budynki biegną wzdłuż tylko jednej wąskiej i stromej ulicy Grande Rue.
|
Nadbrzeża Sekwany / Na liście UNESCO od 1991 r.
Wpis na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO obejmuje wyjątkowo bogate w zabytki nadbrzeża Sekwany między mostami Pont de Sully i Pont d'lena. Zalążkiem Paryża była siedziba monarchów i biskupów - na wyspie Cite z katedrą Notre-Dame i zamkiem Conciergerie. Na lewym brzegu rzeki w XIII w. wybudowano Sorbonę. Na prawym brzegu od XIV w. znajduje się Luwr, znacznie później pojawiły się Pola Elizejskie z Łukiem Triumfalnym i wieżą Eiffla, symbolem Paryża.
Wieża Eiffla
Wszystko zaczęło się od wyspy Cite, na której królewska rezydencja istniała już za czasów Merowingów. Rozbudowywany i umacniany zamek Conciergerie w XIV w. zmienił funkcję - stał się więzieniem, a dziś stanowi część Pałacu Sprawiedliwości. W miejscu wcześniej istniejących kościołów w latach 1163-1330 wzniesiono gotycka katedrę Notre-Dame Z Conciergerie rodzina królewska przeniosła się na prawy brzeg rzeki, do Luwru, który z XVI w. przybrał postać wykwintnego renesansowego pałacu, a obecnie mieści jedno z największych i najstarszych muzeów sztuki.
Łuk triumfalny
Od Placu Zgody po Plac Charlesa de Gaulle'a biegnie reprezentacyjna aleja Pola Elizejskie, na skraju której usytuowany jest Łuk Triumfalny. Dzielnicę Łacińską na lewym brzegu rzeki nazwano tak od języka, który najczęściej można było tam usłyszeć od momentu założenia w 1257 r. najstarszego francuskiego uniwersytetu - Sorbony. Charakterystycznym budynkiem tej okolicy jest ulokowane w gmachu dawnego dworca kolejowego Muzeum d'Orsay z kolekcją dzieł sławnych impresjonistów. Wznosi się tutaj także wzorowany na rzymskiej budowli monumentalny Panteon -
miejsce pochówku wybitnych Francuzów.
|
Nimes Pont Du Gard / Na liście UNESCO od 1985 r.
Kamienny akwedukt o trzech kondygnacjach w pobliżu Nimes śmiało może uchodzić za dowód potęgi Starożytnego Rzymu. Nad rzeką Gard Rzymianie pod koniec I w. p.n.e. przerzucili most o długości 360 m, wysokości 49 m i szerokości 27 m. Przez blisko 500 lat płynęła nim woda, potem ułatwiał przedostanie się na drugi bieg rzeki, a już w XVIII w. był atrakcją turystyczną.
Akwedukt został wzniesiony przez Rzymian z bloków kamiennych bez wykorzystywania zaprawy.
Akwedukt, który powstał w latach 26-16 p.n.e., sprowadzał wodę ze źródeł w Eure, niedaleko Uzes, kanałami, niekiedy w tunelach i po kamiennych mostach. Pokonywała ona 50 km, by trafić do domów, łaźni i ogrodów w Nimes. Z akweduktu ocalały także inne niewielkie fragmenty, ale Pont Du Gard jest najsławniejszym i najlepiej zachowanym do naszych czasów, odcinkiem tego wybitnego dzieła rzymskiej myśli inżynierskiej. Budowę wodociągu podjęto z rozkazu zięcia cesarza Oktawiana Augusta, Marka Agryppy, któremu na Pont Du Gard poświęcono inskrypcję wykrytą w 19 r. p.n.e. Choć niektóre z kamiennych bloków mostu ważą nawet 6t, umieszczano je w konstrukcji za pomocą nieskomplikowanych urządzeń. Bloki były precyzyjnie ociosywane, bowiem nie używano zaprawy murarskiej do ich zespojenia.
Pont Du Gard to trzypiętrowy fragment akweduktu o wysokości 49 m i szerokości 27 m. Poszczególne arkady zbudowano z różnej liczby łuków: 6 w dolnej kondygnacji, 11 w środkowej i 35 w najwyższej.
Arkady dziś zachwycają oglądających, ponieważ niedawno zostały poddane renowacji.
|
Zespół Pałacowo-Ogrodowy / Na liście UNESCO od 1979 r.
Przebudowany z pałacyku myśliwskiego na królewską rezydencję Wersal pozostawał nieoficjalną stolicą Francji przez ponad sto lat, od przenosin króla Ludwika XIV z Luwru w 1682 r. po czasy rewolucji francuskiej. Była to siedziba godna Króla Słońce, który swój majestat mógł podziwiać w 17 ogromnych
zwierciadłach Sali lustrzanej, umieszczonych naprzeciw 17 równie potężnych przeszklonych drzwi.
Pałac w Wersalu to jedna z najznamienitszych budowli baroku klasycznego
Historia rezydencji wzięła swój początek ... z zamiłowania Ludwika III do polowań. Kilkakrotnie zaproszony na łowy przez zarządcę lasów wersalskich, w końcu kupił je i w 1624 r. wybudował tu pałacyk myśliwski. Jego syn, Ludwik XIV, 1661 r. zlecił architektowi Louisowi Le Vau i twórcy ogrodów Andre Le Notre przekształcenie niewielkiego pałacyku we wspaniałą rezydencję, otoczoną królewskimi ogrodami. Po śmierci Le Vau w 1670 r. przebudową Wersalu zajął się inny wybitny architekt, Jules Hardouin-Mansart, który m.in. nakrył budowlę stromym dachem łupkowym, nazwanym od jego nazwiska ,,mansardowym" i rozbudował pałac tak, że pomieścił 1862 pokoje. Długość fasady od strony miasta wyniosła 680 m, a od strony ogrodów - 590 m.
Po 20 latach monarcha wprowadził się do imponującego barokowo-klasycystycznego pałacu, wciąż - przez 30 kolejnych lat jego długiego panowania - upiększanego. Z Wersalu lubił pływać barką do letniego pawilonu Grand Trianon, który później obrał za swoją siedzibę Napoleon. Położony nieopodal wykwintny Petit Trianon był prezentem Ludwika XVI dla jego młodej żony, Marii Antoniny.
Zobacz więcej: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_wersalski
|
|
|
|
|
|
|
